Volgens mijn trouwe volgens op Facebook kan ik 'zo leuk' schrijven. Leuk genoeg om een blog te beginnen. Nou, dat valt dus niet mee. Het is een hele commitment die je aangaat. Net zoals boeken lenen bij de bibliotheek of het nemen van goudvissen. Eenmaal in bezit dien je er nog een flinke tijd voor te zorgen. En daar ben ik niet zo goed in. Boeken koop ik liever (dat is goedkoper dan de boete van de bieb) en vissen krijgen van mij binnen een jaar gratis zwemles naar de Eeuwige Wateren.
Dús...
Maar een blog leek mij dus 'wel leuk'. Punt. Het streelt tenslotte je ego als mensen je schrijfpogingen leuk vinden. Maar met een vast 12-koppig publiek ga je het nooit redden om wereldwijd bekend te worden.
Dús...
Tot nu toe is het gelukt om al 11 jaar voor zoon Peanut te zorgen, en sinds 2 jaar hebben we Cheapy en Teuer. Ze leven nog, dus je kunt stellen dat enige volharding door mij dan wel op te brengen valt.
Het is wel makkelijk gezegd van mijn Facebookvriendjes. Zie maar eens uit te vogelen hoe dat werkt: een blog beginnen. Dat is toch een ver-van-mijn-bed-show van hier tot Tokio! Gelukkig hebben we hier thuis onbeperkt toegang tot het wereldwijde web. Leutig! Ik zoek dat wel even uit. Tenslotte is het Facebooken ook gelukt. Tenminste..., ik kan vriendjes maken, berichtjes schrijven, foto's plaatsen en tot de conclusie komen dat ik mijn gevatte berichtje zojuist weer eens gewist heb. Een blog moet dan ook wel lukken. Toch?
Dús...Welkom om mijn nieuwe blog!
Dacht ik zo...
